Metody: - gry ruchowe. - uzupełnianie zdań. - zabawa. Czas trwania: 90 min. Materiały pomocnicze: karteczki, szpilki, długopisy. Przebieg zajęć: 1) "Poznajmy się"- każdy z uczestników spotkania otrzymuje identyfikator (np. w kształcie serca) oraz szpilkę służącą do przypięcia go do swojego ubrania. Wypełnia go, wpisując w W rozporządzeniu zapisano, że każdy ramowy plan nauczania obejmuje również zajęcia z religii, etyki, wychowania do życia w rodzinie, zajęcia języka mniejszości narodowej, języka zajęcia rozwijające komunikowanie się Ib - 07.04.2020; temat: Sprawy, które można załatwić w urzędzie - czytanie krótkiego tekstu.pdf Owner hidden Mar 24, 2020 - bezpieczne zachowanie się w różnych sytuacjach. - nazywanie części ciała, - odkrywanie możliwości poszczególnych części ciała, - bezpieczne zachowanie się podczas zabaw i nauki, w domu i na ulicy. Działalność artystyczna - plastyka: wykonywanie różnorodnych prac plastycznych, - muzyka: śpiewanie piosenek, słuchanie 1. Funkcjonowanie osobiste i społeczne, zajęcia rozwijające komunikowanie się przysposobienie do pracy- „ Pracuję w domu i ogrodzie” – H.Ludwiczak, J.Pilarska, A.Tutak – nr dopuszczenia 1/SZPN/SPdP/2017 2. Zajęcia kształtujące kreatywność – autorski program nauczania dla uczniów szkoły specjalnej Zajęcia rozwijające komunikowanie się w szkole podstawowej – I poziom edukacyjny dla uczniów z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu umiarkowanym i znacznym. Materiały w sposób bardzo uproszczony opisują zasady dbania o zdrowie, piramidę zdrowego żywienia; zasady dbania o higienę, sposoby spędzania wolnego czasu oraz pory K1OmtrV. Autor: Czytelnik Portalu Pedagogika SpecjalnaOpublikowano: 13 kwietnia 2019 roku. Program zajęć rozwijających komunikowanie się na II etap edukacyjny dla uczniów z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu umiarkowanym i znacznym WSTĘP Zajęcia rozwijające komunikowanie się powinny służyć nabywaniu języka i umiejętności porozumiewania się w bliskim i dalszym środowisku w mowie, w piśmie i w każdy możliwy dla ucznia sposób (także z zastosowaniem wspomagających i alternatywnych metod komunikacji – AAC). Zajęcia prowadzone będą przez 2 godziny w tygodniu przez II etap edukacyjny. Program adresowany jest dla uczniów klas IV-VIII niepełnosprawnych intelektualnie w stopniu umiarkowanym/znacznym, dzieci porozumiewających się werbalnie jak i pozawerbalnie. Ma on kształtować kompetencje komunikacyjne przy wykorzystaniu bazy terapeutycznej i dydaktycznej. Program ma podnieść sprawność komunikacyjną a tym samym ułatwić integrację w społeczeństwie i aktywniej w nim uczestniczyć. Zakłada on również rozwój słownictwa, większą samodzielność w budowaniu wypowiedzi, skuteczniejszą komunikację. CELE PROGRAMU Cele ogólne: wspomaganie wszechstronnego i harmonijnego rozwoju ucznia, umożliwienie jak najpełniejszego kontaktu z otoczeniem, budowanie kompetencji językowej i komunikacyjnej. Cele szczegółowe : reagowanie na polecenia, kształtowanie uważnego patrzenia, umiejętność dokonywania wyboru, kształtowanie i rozwijanie rozumienia mowy, odpoznawanie głosów ludzkich, zwierząt, dźwięków otoczenia, naśladowanie dźwięków, głosów, powiększanie zasobu słownictwa czynnego: rzeczowników, czasowników, przymiotników, liczebników, przysłówków w zależności od poziomu dziecka z wykorzystaniem przedmiotów, zdjęć, znaków graficznych, gestów MAKATON, rozumienie relacji przestrzennych, budowanie połączeń dwuwyrazowych (w przypadku dzieci wykorzystujących wspomagające lub alternatywne metody komunikacji łączenie dwóch zdjęć/gestów/znaków graficznych np. jeszcze muzyka) oraz prostych zdań, budowanie zdań, kształtowanie dialogu, rozwijanie prostej mowy opowieściowej. TREŚCI PROGRAMOWE Poniższy układ treści nauczania jest naszą propozycją i powinien być dostosowany do indywidualnych potrzeb edukacyjnych i możliwości psychofizycznych ucznia. Przy realizacji treści nauczania należy wykorzystywać możliwości, jakie stwarza baza materialno – dydaktyczna placówki oraz środowisko społeczno – kulturalne, w którym uczeń żyje i uczy się. Treści nauczania powinny być skorelowane z treściami z innych zajęć edukacyjnych. Podstawowe treści programowe I Obszar: „Ja”. 1) Odkrywania i uświadamiania sobie możliwości porozumiewania się, zwłaszcza odkrywania skuteczności własnych zachowań komunikacyjnych, czyli tego, że inni odbierają sygnały i reagują na nie. 2) Bycia odbiorcą i nadawcą komunikatów językowych i niejęzykowych. 3) Uważnego wsłuchiwania się w wypowiedzi innych osób i patrzenia na mówiących do niego. II Obszar: „Ja i otoczenie”. 1) Nawiązywania kontaktu i rozpoczynania dialogu. 2) Słuchania i czekania na aktywne włączenie się w rozmowę. 3) Wyrażania i przekazywania potrzeb, emocji, opinii, myśli, pragnień i woli. 4) Proszenia o pomoc; wybieranie numerów alarmowych. 5) Okazywania wdzięczności. 6) Stosowania zwrotów grzecznościowych. 7) Wyrażania i przekazywania potrzeb, emocji, myśli, pragnień i woli. 8) Zadawania pytań, formułowania adekwatnych odpowiedzi, praca z krótkim tekstem. 9) Przekazywania informacji o faktach i relacjonowania zdarzeń, uroczystości szkolnych i świąt okolicznościowych. 10) Autoprezentacji (kim jestem, ile mam lat, jak wyglądam, co lubię itp.). 11) Przedstawiania się i przedstawiania innych. 12) Dostosowywania tematu rozmowy do zainteresowań własnych i partnerów. 13) Rozmawiania na różne tematy. 14) Uczenia się podstawowych zasad kultury komunikowania się (mówienia komplementów, zapraszania, zachęcania do kontaktu, przepraszania, przekonywania itp.). 15) Próby redagowania zaproszeń na różne uroczystości i okoliczności. Dla każdego ucznia komunikującego się werbalnie, ale niezrozumiałego poza kontekstem oraz dla każdego ucznia niekomunikującego się werbalnie, zespół winien opracować indywidualny system komunikacji, w tym zestaw pomocy do komunikowania. Powinien on być dostępny na wszystkich zajęciach w szkole, w domu i w środowisku otwartym. Nauczyciele tworzą indywidualne pomoce z udziałem ucznia, pamiętając przy tym, że komunikacja jest procesem otwartym i baza pojęciowa ucznia rozwija się wraz z wiekiem i czasem nauki. Zestaw pomocy do komunikowania się powinien być zatem rozwojowy i odpowiadać indywidualnym potrzebom i możliwościom ucznia. SPOSOBY OSIĄGANIA CELÓW Z UWZGLĘDNIENIEM MOŻLIWOŚCI INDYWIDUALIZACJI PRACY W ZALEŻNOŚCI OD POTRZEB I MOŻLIWOŚCI UCZNIÓW ORAZ WARUNKÓW, W JAKICH PROGRAM BĘDZIE REALIZOWANY 1. SPOSOBY REALIZACJI Dzieci uczestniczą w zajęciach całą klasą. Najczęściej pracują na nich w grupach dwuosobowych, co daje możliwość prowadzenia dyskusji. Czasami uczniowie uczestniczą w zajęciach w formie indywidualnej. Uzależnione to jest od rodzaju etapu, od którego dane dziecko rozpoczyna zajęcia. W sytuacji, gdy z uczniem realizowane są treści programowe z pierwszego etapu, ze względu na fakt, iż w tym czasie pożądany jest bliski kontakt fizyczny, a ćwiczenia nawiązania i utrzymania kontaktu wzrokowego wymagają całkowitej uwagi nauczyciela i takich warunków, by nie rozpraszać dziecka – zajęcia powinny być prowadzone indywidualnie. Szczególny nacisk powinien położony być na umiejętne słuchanie, czekanie i aktywne włączenie się w rozmowę, wyrażanie i przekazywanie potrzeb. W realizacji programu wykorzystywane są metody, które działają uspokajająco, a także prowokują do działań, rozbudzają zaciekawienie, zainteresowanie, wzmacniają spontaniczną i swobodną aktywność. 2. FORMY PRACY Z DZIEĆMI grupowa, indywidualna jednolita, indywidualna zróżnicowana. PRZEWIDYWANE OSIĄGNIĘCIA Ze względu na specyficzny charakter edukacji uczniów z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu umiarkowanym i znacznym, a także indywidualne tempo i zakres nauki każdego ucznia, osiągnięcia w poszczególnych sferach oddziaływań pedagogicznych i rewalidacyjnych są planowane indywidualnie. Znajdzie to swoje odzwierciedlenie w indywidualnych programach edukacyjno – terapeutycznych, które będą systematycznie monitorowane i dostosowane do potrzeb rozwojowych i edukacyjnych poszczególnych uczniów, zgodnie z zaleceniami zawartymi w orzeczeniach o potrzebie kształcenia specjalnego. Przewidywane osiągnięcia Uczeń: siedzi na krześle w trakcie prowadzenia zajęć, nawiązuje i utrzymuje kontakt wzrokowy z nauczycielem prowadzącym zajęcia, reaguje prawidłowo na polecenia proste i złożone, zna nazwy przedmiotów z najbliższego otoczenia, podaje przedmiot wymieniany przez nauczyciela, rozumie znaczenie czasowników: siedzi, stoi, idzie, pije, czyta, śpi, leży, je, tańczy, płacze, śmieje się i używa ich; uczeń nieporozumiewający się werbalnie lub potrzebujący wsparcia w komunikacji, pokazuje je za pomocą zdjęcia, znaku graficznego lub gestu, rozumie znaczenie przymiotników przeciwstawnych i używa ich: duży- mały, ładny-brzydki, cienki-gruby, miękki-twardy, wysoki-niski, krótki-gruby, czysty-brudny, lekki-ciężki; uczeń nieporozumiewający się werbalnie lub potrzebujący wsparcia w komunikacji pokazuje je za pomocą zdjęcia, znaku graficznego lub gestu (np. duży–mały, czysty–brudny), rozumie znaczenie przysłówków i używa je: dobrze-źle, cicho-głośno, wysoko-nisko, prosto-krzywo, w szkole, w klasie, w domu, w sklepie, na podwórku, w kościele, teraz-potem; uczeń nieporozumiewający się werbalnie lub potrzebujący wsparcia w komunikacji może pokazywać jeden lub kilka przysłówków za pomocą zdjęcia gestu, znaku graficznego (np. głośno–cicho), rozumie znaczenie liczebników i używa ich: jeden-dużo, rozpoznaje dźwięki otoczenia, głosy zwierząt, ludzi, naśladuje dźwięki wydawane przez logopedę – samogłoski w izolacji, łączone, sylaby dźwiękonaśladowcze lub w przypadku dzieci niemówiących zachęcanie do wydawania jakichkolwiek dźwięków, powtarza wyrazy za nauczycielem, buduje wypowiedzi dwuelementowe i trzyelementowe – wyrażenia dwuwyrazowe i zdania proste; uczeń nieporozumiewający się werbalnie łączy dwa, trzy gesty, znaki graficzne np. jeszcze zabawa, ja lubię sok, odpowiada/wskazuje z wykorzystaniem obrazków, znaków graficznych, na zadane pytania: Kto (co) to jest? Co robi? Co ma? Jaki jest? Jak, gdzie, kiedy? Ile jest?, nawiązuje komunikację werbalną oraz pozawerbalną z osobami z najbliższego otoczenia, osiąga zamierzony cel wypowiedzi. KRYTERIA OCENY I METODY SPRAWDZANIA OSIĄGNIĘĆ UCZNIA Kontrola ucznia rozumiana jest jako zbieranie informacji o dziecku, a ocena jako sposób przekazywania tej wiedzy uczniom i rodzicom (opiekunom). Powinna być ona ustną lub pisemną informacją o osiągnięciach dziecka. Jej nadrzędnym celem jest podkreślanie mocnych stron ucznia, wskazywanie kierunku działań uzupełniających, niezbędnych do celów kształcenia oraz informowanie samego nauczyciela o efektach jego oddziaływań edukacyjnych. Oceniając postępy ucznia, należy wziąć pod uwagę zaangażowanie i włożony w pracę wysiłek, stopień opanowania materiału (z uwzględnieniem możliwości ucznia), przygotowanie do zajęć i udział w lekcji – aktywność. W ocenianiu bieżącym stosuje się pochwały słowne i 4 punktowy system oceniania zgodny z Wewnątrzszkolnym Systemem Oceniania. Zakres opanowanych wiadomości i nabytych umiejętności formułowany będzie w następujący sposób: 1. Ocenianie bieżące: słowna pochwała, umowny system znaków. 2. Ocenianie śródroczne i końcoworoczne: ocena opisowa, ewaluacja IPET. Ocenianie uczniów jest podsumowaniem wszelkich wysiłków pedagogicznych, a jednocześnie narzędziem ewaluacyjnym w pracy nauczyciela. EWALUACJA OSIĄGNIĘĆ Podczas realizacji programu zakładamy systematyczną ewaluację osiągnięć i umiejętności poprzez: systematyczną obserwację uczniów, rozmowy z logopedami, rozmowy z rodzicami, analizę karty pracy uczniów. Wykaz literatury potrzebnej do realizacji programu: Amanda Hopkins CO SIĘ ZA CHWILĘ MOŻE STAĆ? Ćwiczenia rozwijające myślenie przyczynowo-skutkowe, wyd. Harmonia Amanda Hopkins CO SIĘ PRZED CHWILĄ MOGŁO STAĆ? Ćwiczenia rozwijające myślenie przyczynowo-skutkowe, wyd. Harmonia Beata Blok, Zofia Brzeska, Małgorzata Marszałek, Katarzyna Radtke-Michalewska „UCZĘ SIĘ ROZUMIEĆ INNYCH – PATRZENIE I WSKAZYWANIE”, wyd. Harmonia Beata Blok, Zofia Brzeska, Małgorzata Marszałek, Katarzyna Radtke-Michalewska „UCZĘ SIĘ ROZUMIEĆ INNYCH – EMOCJE I GESTY”, wyd. Harmonia Beata Blok, Zofia Brzeska, Małgorzata Marszałek, Katarzyna Radtke-Michalewska „UCZĘ SIĘ ROZUMIEĆ INNYCH – MÓWIENIE I MYŚLENIE”, wyd. Harmonia „JA JAKO KONSUMENT”. Materiały edukacyjne dla uczniów z niepełnosprawnością intelektualną, wyd. Harmonia „JA JAKO UCZEŃ”. Materiały edukacyjne dla uczniów z niepełnosprawnością intelektualną, wyd. Harmonia „JA W CHOROBIE. MOJE ZDROWIE”. Materiały edukacyjne dla uczniów z niepełnosprawnością intelektualną, wyd. Harmonia „JA W ROZMOWIE”. Materiały edukacyjne dla uczniów z niepełnosprawnością intelektualną, wyd. Harmonia „JA W SPOŁECZEŃSTWIE I SPOŁECZNOŚCI LOKALNEJ”. Materiały edukacyjne dla uczniów z niepełnosprawnością intelektualną, wyd. Harmonia Justyna Janosz, Małgorzata Kurowska „ZNAJOMY – NIEZNAJOMY” Karty pracy dla uczniów ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi wyd. Harmonia Marta Wiśniewska „UCZYMY SIĘ MÓWIĆ. MATERIAŁY DO ALTERNATYWNYCH I WSPOMAGAJĄCYCH METOD KOMUNIKACJI (AAC)” wyd. Harmonia Bogusława Kaczmarek Podręczniki do nauki gestów MAKATON, płyty z symbolami Bogusława Kaczmarek „MAKATON w rozwoju osób ze złożonymi potrzebami edukacyjnymi” Regina Dąbrowska ”BEZPIECZNIE PRZEZ ŻYCIE CZYLI JAK UCZYĆ DZIECKO UNIKANIA ZAGROŻEŃ”, wyd. Harmonia Załącznik 1. Przykładowe zapisy tematu Przedstawiamy przykładowe zapisy tematu. Należy pamiętać, że treści zajęć powinny być tematycznie skorelowne do treści pozostałych przedmiotów oraz uwzględniać możliwości i umiejętności uczniów. Przykładowy zapis tematu: Kierowane wypowiedzi uczniów na temat wakacyjnych przeżyć i wrażeń. Autoprezentacja. Co robię w szkole? – utrwalenie gestów Makaton. Szkolne rozmowy na podstawie ilustracji, układanie dialogów. Co się może stać? – próby przewidywania scenek na podstawie ilustracji. Jesteśmy klientami – nazywanie asortymentu sklepu spożywczego. Jesteśmy klientami sklepu spożywczego – wprowadzenie nowych gestów Makaton. Jesteśmy klientami – prowadzenie dialogów ze sprzedawcą, ćwiczenia w parach. Jesteśmy klientami – prowadzenie dialogów w parach. „Jesteśmy klientami” – doskonalenie umiejętności prowadzenia dialogu i wyrażania swoich potrzeb. „Podróż do Krainy Uczuć” – rozpoznajemy nasze emocje. Emocje i uczucia – próby odczytywania niewerbalnych sygnałów. Jakie emocje towarzyszą nam w życiu? – przyporządkowywanie emocji do różnych scenek. Próby budowania dłuższych wypowiedzi. Utrwalenie numerów alarmowych – ćwiczenia w wzywaniu pomocy. Ćwiczenia praktyczne w wzywaniu pomocy. Ćwiczenia w streszczaniu krótkiego opowiadania „Pomoc sąsiedzka”. Próba relacjonowania zdarzenia na podstawie opowiadania. „Legenda o białym orle”- zadawanie pytań i formowanie adekwatnych odpowiedzi. Doskonalenie umiejętności relacjonowania zdarzeń na podstawie opowiadania „Legenda o białym orle”. Utrwalenie niewerbalnych sygnałów, gestów pomocnych w prowadzeniu rozmowy. Co oni mówią? – próby odczytywania niewerbalnych gestów i ocena sytuacji. Sposoby dbania o pupila – budowanie zdań do wskazanych ilustracji. Mój pupil – rozbudowywanie zdań. Próby wyrażania marzeń. Zadawanie pytań i formowanie odpowiedzi na podstawie historyjek obrazkowych z tekstem. Rozwijanie mowy opowieściowej – ustalenie kolejności zdarzeń w historyjkach obrazkowych. „Lubimy dostawać prezenty” – próby wyrażania i przekazywania potrzeb i pragnień. Poznanie asortymentu apteki. Co oni mówią? – próby odczytywania niewerbalnych gestów i ocena sytuacji. Co oni myślą? – próby odczytywania niewerbalnych gestów i ocena sytuacji. Konferencja prasowa z Mikołajem – zabawa dramowa w zadawanie pytań. Kulturalne zachowanie się podczas składania życzeń z różnej okazji. Próby przekazania podstawowych informacji o porach roku na podstawie ilustracji i własnych doświadczeń. Charakterystyka pór roku – układanie zdań. Ćwiczenia praktyczne w proszeniu o pomoc zainspirowane tekstem „Wypadek na chodniku”. Rodzinne drzewo życzeń – rozmowa kierowana na temat pragnień członków rodziny. Rozmowa kierowana na temat pragnień członków rodziny – symbole ilustrujące marzenia. „U lekarza” – próby odgrywania scenek dialogowych, wskazywanie bolącego miejsca. Próba relacjonowania zdarzenia na podstawie ilustracji. Program zajęć rozwijających komunikowanie się opracowały: mgr Agnieszka Sapelecka – oligofrenopedagog mgr Klaudia Jędrzejczak – neurologopeda Materiał nadesłany przez Czytelniczki portalu Pedagogika Specjalna – portal dla nauczycieli PROGRAM NAUCZANIA PRZEDMIOTU ZAJĘCIA ROZWIJAJĄCE KOMUNIKOWANIE SIĘ DLA UCZNIÓW Z NIEPEŁNOSPRAWNOŚCIĄ INTELEKTUALNĄ W STOPNIU UMIARKOWANYM LUB ZNACZNYM ORAZ DLA UCZNIÓW Z NIEPEŁNOSPRAWNOŚCIAMI SPRZĘŻONYMI W SZKOŁE SPECJALNEJ PRZYSPOSABIAJĄCEJ DO PRACY PRZY SPECJALNYM OŚRODKU SZKOLNO – WYCHOWAWCZYM W KAMIENIU POMORSKIM Program autorski: opracowała Kinga Budyś Data opracowania: Spis treści: 1. Ogólna koncepcja programu Podstawowe założenia edukacji osób niepełnosprawnych intelektualnie w stopniu umiarkowanym lub znacznym oraz z niepełnosprawnościami sprzężonymi 3. Podstawa prawna 4. Program przygotowany dla 5. Cele edukacyjne 6. Dobór treści i rozkład materiału Formy i metody pracy 8. Osiągnięcia ucznia Kryteria oceniania 10. Ewaluacja programu nauczania Ogólna koncepcja programu: Uczniowie z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu umiarkowanym lub znacznym, jako jedyna grupa uczniów, realizują odrębną podstawę programową kształcenia ogólnego. Budowa i zakres podstawy różnią się znacznie od podstawy kształcenia ogólnego realizowanej przez pozostałych uczniów. Taki stan wynika ze specyfiki funkcjonowania osób z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu umiarkowanym i znacznym, która wymaga bardzo zindywidualizowanego podejścia do procesu ich kształcenia. Podstawa programowa określa cele główne. Są one sformułowane na dużym poziomie ogólności tak, aby po zoperacjonalizowaniu, każdy uczeń mógł je realizować na poziomie dostępnym dla siebie, wyznaczonym poziomem możliwości i ograniczeń psychofizycznych. Specjalna Szkoła Przysposabiająca do Pracy przygotowuje młodzież w sposób indywidualny do pełnienia różnych ról społecznych oraz autonomicznego i aktywnego dorosłego życia. Dlatego też na nauczycielu ciąży ogromna odpowiedzialność. Należy tak zorganizować proces dydaktyczno -wychowawczy, by uczeń mógł się skutecznie kształcić, działać i zdobywać doświadczenia. W wyniku oddziaływań wychowawczo – profilaktycznych, dydaktycznych, opiekuńczych oraz rewalidacyjnych szkoły, uczniowie mogą osiągnąć taki poziom rozwoju umysłowego, psychofizycznego oraz umiejętności i sprawności w zakresie przygotowania do pracy, który umożliwi im czynny udział w życiu rodziny, grupy społecznej oraz funkcjonowanie w warunkach pracy chronionej lub na otwartym rynku pracy. Mając to na uwadze, zagadnienia są ujmowane z uwzględnieniem specyficznych form i metod pracy oraz zasad nauczania, aby skorelować treści przedmiotowe. W programie znajduje się materiał kształcenia, który można wykorzystać przy konstruowaniu indywidualnych programów edukacyjno -terapeutycznych dla uczniów. Podstawowe założenia edukacji osób niepełnosprawnych intelektualnie w stopniu umiarkowanym lub znacznym oraz z niepełnosprawnościami sprzężonymi: Edukacja osób z niepełnosprawnością umysłową w stopniu umiarkowanym lub znacznym oraz z niepełnosprawnościami sprzężonymi polega na integralnej realizacji funkcji wychowawczej, dydaktycznej i opiekuńczej szkoły, z uwzględnieniem specyficznych form i metod pracy oraz zasad nauczania wytyczonych przez pedagogikę specjalną. Praca z tymi osobami będzie opierała się na poniższych założeniach: Podstawowym warunkiem efektywnej pracy z uczniem z umiarkowaną niepełnosprawnością intelektualną jest nawiązanie pozytywnego kontaktu emocjonalnego nauczyciela z uczniem, w związku z czym dokonam wszelkich starań w kierunku nawiązania pozytywnych relacji obopólnego szacunku, zaufania i zrozumienia. Każdy uczeń posiada swoiste uzdolnienia i braki, własne tempo pracy i rytm rozwoju pozwalający mu na przyswajanie nowych umiejętności i sprawności. Mogą u niego występować zachowania nietypowe (np. agresja). Nieodzowna jest więc ze strony nauczyciela znajomość postępowania terapeutycznego. W tym celu przeprowadzona będzie dogłębna diagnoza funkcjonowania każdego ucznia. Mocne strony osobowości i uzdolnienia uczniów wykorzystywane będą do realizacji zadań dydaktycznych i osiągania sukcesów, natomiast na słabych stronach skupi się program działań rewalidacyjnych, mający na celu wszechstronne usprawnianie ucznia. Nawet niewielkie postępy ucznia powinny być wzmacniane pozytywnie. Natomiast brak postępów nie może podlegać wartościowaniu negatywnemu. W związku z tym wszelkie postępy, osiągnięcia, ilość wkładanych starań, będą dostrzeżone pozytywnie oceniane i doceniane. W edukacji wskazana jest ścisła współpraca z rodziną ucznia, włączanie jej w tworzenie planu pracy z uczniem, a także w miarę możliwości w realizowanie pewnych jego części w domu. Wskazany jest także udział rodziny w konsultacjach dotyczących postępów i trudności ucznia. Rodzice uczniów w/w klasy będą na bieżąco informowani o postępach uczniów oraz wdrażani do współpracy na rzecz poprawy funkcjonowania ich dzieci. Podstawa prawna: Program nauczania dla klas przysposabiających do pracy opracowany jest zgodnie z poniższymi aktami prawnymi: a) Ustawą o systemie oświaty z dnia 7 września 1991r. z późn. zmianami ( 1991 Nr 95 poz. 425) b) Rozporządzeniem Ministra Edukacji Narodowej z dnia 14 lutego 2017 r. w sprawie podstawy programowej wychowania przedszkolnego oraz podstawy programowej kształcenia ogólnego dla szkoły podstawowej, w tym dla uczniów z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu umiarkowanym lub znacznym, kształcenia ogólnego dla branżowej szkoły I stopnia, kształcenia ogólnego dla szkoły specjalnej przysposabiającej do pracy oraz kształcenia ogólnego dla szkoły policealnej, ( 2017, poz. 356) c) Rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej z dnia 28 marca 2017 r. w sprawie ramowych planów nauczania dla publicznych szkół ( 2017, poz. 703) Program został przygotowany: dla uczniów z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu umiarkowanym lub znacznym oraz z niepełnosprawnościami sprzężonymi Specjalnej Szkoły Przysposabiającej do Pracy o trzyletnim okresie nauczania na IV etapie edukacyjnym Obowiązkowe zajęcia edukacyjne, wg Rozporządzenia MEN z dnia 28 marca 2017 r. ( 2017, poz. 703) w sprawie ramowych planów nauczania w Szkole Specjalnej Przysposabiającej do Pracy dla uczniów z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu umiarkowanym lub znacznym oraz dla uczniów z niepełnosprawnościami sprzężonymi, wyglądają następująco: Obowiązkowe zajęcia edukacyjne Tygodniowy wymiar godzin w klasie Razem w trzyletnim okresie nauczania I II III Zajęcia rozwijające komunikowanie się 2 2 2 6 Cele edukacyjne: Specyfika kształcenia uczniów z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu umiarkowanym lub znacznym oraz z niepełnosprawnościami sprzężonymi polega na nauczaniu i wychowaniu całościowym, sytuacyjnym, zadaniowym, zintegrowanym, opartym na praktycznym poznawaniu zmieniającej się rzeczywistości, przygotowującym do niezależnego życia. Głównym celem w edukacji uczniów z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu umiarkowanym lub znacznym oraz z niepełnosprawnościami sprzężonymi jest poszerzanie ich kompetencji osobistych, społecznych i komunikacyjnych, doświadczanie i rozumienie sytuacji związanych z dorosłym życiem, przygotowanie uczniów do zatrudniania wspomaganego lub innej formy zatrudniania albo do efektywnego funkcjonowania w dziennych placówkach aktywności dla osób dorosłych, w maksymalnej integracji z innymi członkami społeczności lokalnej. Ważne jest również przygotowywanie uczniów do samodzielnego lub grupowego mieszkania (w tym w mieszkalnictwie wspomaganym i chronionym). Cele kształcenia w zakresie rozwijania komunikowania się: Zajęcia rozwijające komunikowanie się mają służyć dalszemu rozwijaniu języka i umiejętności porozumiewania się w bliskim i dalszym środowisku w mowie, jak i w każdy możliwy dla ucznia sposób (jeżeli jest to potrzebne uczniowi także z zastosowaniem wspomagających i alternatywnych metod komunikacji – AAC), również z wykorzystaniem odpowiednich pomocy do komunikacji, technologii informacyjno-komunikacyjnej. Uczeń powinien mieć możliwość doświadczania komunikowania się z różnymi osobami, także w instytucjach, punktach usługowych, miejscach pracy. Komunikowanie własnych potrzeb Wyrażanie w sposób werbalny i niewerbalny stanów emocjonalnych Reagowanie na komunikaty Rozumienie prostych wypowiedzi Rozumienie krótkiego tekstu czytanego przez nauczyciela Rozpoznawanie głosów najbliższego otoczenia Formułowanie krótkich odpowiedzi na pytania Budowanie logicznych zdań na określony temat Prowadzenie dialogów z nauczycielem, kolegami Używanie zdań oznajmujących, pytających, rozkazujących Opisywanie przedmiotów z najbliższego otoczenia Używanie słów określających następstwo czasowe Stosowanie form grzecznościowych Tworzenie życzeń, zaproszeń, pozdrowień, listów Formułowanie wypowiedzi jako klient, pasażer, pacjent, starający się o pracę, pracownik Korzystanie z różnych źródeł informacji Wyrażanie własnych potrzeb Wysłuchiwanie rozmówcy Prezentowanie własnego zdania, uzasadnianie go Zwroty asertywne Autoprezentacja Nazywanie uczuć, emocji Opowiadanie o swoich doświadczeniach Zwracanie się do rozmówcy z uwzględnieniem relacji, jakie ich łączą Świadomość roli ciała w przekazywaniu informacji Mimika i gesty w komunikacji Samoocena i korekta Kontrolowanie własnych zachowań Posługiwanie się jako odbiorca i nadawca komunikatami w formie pisemnej Świadome wchodzenie w role, odgrywanie różnych postaci Posługiwanie się piktogramami, symbolami, znakami w otaczającej rzeczywistości: znaki drogowe, ewakuacyjne, użyteczności publicznej Dobór treści i rozkład materiału: Zakres treści nauczania i wychowania wynika z poziomu indywidualnego rozwoju i tempa przyswajania wiedzy przez ucznia. Treści nauczania przedmiotu Zajęcia rozwijające komunikowanie się: Rozumienie i tworzenie: Przekazu pisanego Przekazu ustnego Przekazu obrazkowego Aktywne słuchanie Wysłuchiwanie partnera rozmowy Wchodzenie w komunikację z zachowaniem jej zasad Wzbogacanie słownictwa Uczniowie będą poszerzać swoje umiejętności językowe podczas zajęć lekcyjnych, wyjść planowanych, zadań do wykonania na terenie szkoły oraz poza nią. Rozkład materiału: Klasa I wzmacnianie motywacji uczniów do inicjatywy oraz aktywności komunikacyjnej; rozwijanie umiejętności słuchania, wypowiadania się, zadawania pytań, nawiązywania i prowadzenia dialogu, udzielania adekwatnych informacji zwrotnych; rozwijanie umiejętności proszenia o pomoc, wyrażania wdzięczności i dziękowania; uczenie się rozwiązywania problemów i zachowań w sytuacjach konfliktowych; Klasa II rozwijanie zachowań asertywnych, umiejętności odmawiania; rozwijanie umiejętności nawiązywania i podtrzymywania przyjaźni, dbania o przyjaciół i znajomych; praktyczne wykorzystywanie umiejętności czytania i pisania do formułowania krótkich wypowiedzi, tworzenia i przekazywania informacji z zastosowaniem form gramatycznych (w szczególności tekstów kierowanych do różnych adresatów i w różnych celach, pisania na temat własnych doznań i potrzeb, np. związanych z zatrudnieniem); Klasa III rozwijanie umiejętności autoprezentacji; doskonalenie umiejętności posługiwania się sprzętem lub oprogramowaniem wspomagającym komunikację, rozwijanie umiejętności posługiwania się nowoczesnymi technologiami; odbieranie, przekazywanie i wykorzystywanie różnych informacji, w tym docieranie, korzystanie, tworzenie i przetwarzanie informacji za pomocą różnych środków (również z wykorzystaniem komputera – korzystanie z Internetu, portali społecznościowych, poczty elektronicznej, encyklopedii multimedialnych, obsługa programów tekstowych i graficznych) Formy i metody pracy: Nauczanie jest procesem możliwym pod warunkiem, że oba podmioty w nim uczestniczące – nauczyciel i uczeń, w równym stopniu zainteresowane są osiągnięciem wyznaczonych zadań programowych. Realizacji tego celu służą stosowane w procesie kształcenia metody nauczania oraz formy pracy. Formy pracy, jakie będą stosowane na przedmiocie: Praca indywidualna Praca zbiorowa: W parach W grupach Cała klasa Metody pracy dla przedmiotu: Metody podające: wykład informacyjny; pogadanka; opowiadanie; opis; anegdota; objaśnienie Metody problemowe: klasyczna metoda problemowa; metoda przypadków; gry dydaktyczne; dyskusja; burza mózgów; Metody eksponujące: film; pokaz; przedstawienie; gazetka ścienna; wystawa; Metody programowane: z użyciem komputera; z użyciem podręcznika; Metody praktyczne: pokaz; ćwiczenia przedmiotowe; działania praktyczne. Osiągnięcia ucznia: Ze względu na specyficzny charakter edukacji uczniów z niepełnosprawnością intelektualna w stopniu umiarkowanym lub znacznym oraz uczniów z niepełnosprawnościami sprzężonymi, a także indywidualne tempo i zakres nauki każdego ucznia, osiągnięcia w poszczególnych sferach oddziaływań pedagogicznych są planowane indywidualnie. Zakłada się jednak, że uczeń w zakresie przedmiotu Zajęcia rozwijające komunikowanie się, po ukończeniu nauki w trzyletnim systemie nauczania, będzie posiadał następujące umiejętności: podniesie motywację do inicjatywy oraz aktywności komunikacyjnej; rozwinie umiejętności słuchania, wypowiadania się, zadawania pytań, nawiązywania i prowadzenia dialogu, udzielania adekwatnych informacji zwrotnych; rozwinie umiejętności autoprezentacji; rozwinie umiejętności proszenia o pomoc, wyrażania wdzięczności i dziękowania; nauczy się rozwiązywania problemów i zachowań w sytuacjach konfliktowych; rozwinie zachowania asertywne, umiejętności odmawiania; rozwinie umiejętności nawiązywania i podtrzymywania przyjaźni, dbania o przyjaciół i znajomych; będzie umiał praktycznie wykorzystywać umiejętności czytania i pisania do formułowania krótkich wypowiedzi, tworzenia i przekazywania informacji z zastosowaniem form gramatycznych (w szczególności tekstów kierowanych do różnych adresatów i w różnych celach, pisania na temat własnych doznań i potrzeb, np. związanych z zatrudnieniem); udoskonali umiejętności posługiwania się sprzętem lub oprogramowaniem wspomagającym komunikację, rozwinie umiejętności posługiwania się nowoczesnymi technologiami; Nabędzie umiejętność odbierania, przekazywania i wykorzystywania różnych informacji, w tym docierania, korzystania, tworzenia i przetwarzania informacji za pomocą różnych środków (również z wykorzystaniem komputera – korzystanie z Internetu, portali społecznościowych, poczty elektronicznej, encyklopedii multimedialnych, obsługa programów tekstowych i graficznych). Kryteria oceniania: Dokonywana okresowo wielospecjalistyczna ocena poziomu funkcjonowania ucznia umożliwia modyfikowanie indywidualnego programu edukacyjno - terapeutycznego i dostosowanie poziomu oczekiwanych osiągnięć ucznia do jego możliwości. Oceny śródroczne i roczne z zajęć edukacyjnych są ocenami opisowymi uwzględniającymi osiągnięcia ucznia na miarę jego możliwości psychofizycznych. Postępy ucznia będą wzmacniane pozytywnie, natomiast brak postępów nie podlega wartościowaniu negatywnemu. Ocenianie bieżące funkcjonowania ucznia na przedmiocie Zajęcia kształtujące kreatywność, prowadzone jest podczas spotkań zespołu nauczycieli i specjalistów pracujących z uczniem. Dokonywana okresowo przez nauczyciela ocena poziomu funkcjonowania ucznia umożliwia modyfikowanie indywidualnego programu eduakcyjno–terapeutycznego i dostosowanie poziomu oczekiwanych osiągnięć ucznia do jego możliwości. Uczeń jest informowany w sposób dla niego zrozumiały o postępach w nauce. Nauczyciel, oceniając pracę ucznia, pod uwagę weźmie: 1) indywidualne możliwości ucznia; 2) rozwój umiejętności praktycznych; 3) wykorzystanie nabytej wiedzy i umiejętności w życiu codziennym; 4) przestrzeganie dyscypliny na lekcji; 5) jakość wykonywanej pracy; 6) umiejętność kontrolowania przebiegu pracy oraz jej rezultatów, eliminowania błędów; 7) postawę ucznia wobec pracy (zachowania i emocje wywoływane wykonywanymi zadaniami); 8) cierpliwość przy wykonywaniu pracy, koncentrację uwagi; 9) poszanowanie mienia, dbałość o sprzęt i materiały; 10) poszanowanie pracy własnej i innych; 11) samodzielność i własną inicjatywę ucznia; 12) wkład pracy i zaangażowanie; 13) sposób i czas wykonywania zadania; 14) wykonywanie zadania od początku do końca; 15) organizację stanowiska pracy; 16) umiejętność współdziałania w zespole; 17) aktywność ucznia podczas zajęć i jego uczestnictwa w różnych sytuacjach życiowych; 18) zaangażowanie; 19) postępy w nauce. Ewaluacja programu nauczania: W ramach ewaluacji programu proponuje się dokonanie oceny indywidualnych programów edukacyjno – terapeutycznych w/ g ustalonej skali ocen i jego ewaluację dwa razy do roku szkolnego ( tj. na I okres, a następnie pod koniec każdego roku szkolnego). Jeżeli nauczyciel uważa za stosowne przeredagowanie celów, może tego dokonać zgodnie z potrzebą indywidualnie dla ucznia lub zespołu. W celu dokonania zmian w programie przedmiotu Zajęcia kształtujące kreatywność, nauczyciel zgłasza swoje sugestie przewodniczącemu Zespołu Szkoły Przyspasabiającej do Pracy. Program opracowała: Kingda Budyś W oparciu o Rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej z dnia 24. z dnia załącznik nr 5: Podstawa programowa kształcenia ogólnego dla szkół specjalnych przysposabiających do pracy dla uczniów z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu umiarkowanym lub znacznym, oraz dla uczniów z niepełnosprawnościami sprzężonymi Umieść poniższy link na swojej stronie aby wzmocnić promocję tej jednostki oraz jej pozycjonowanie w wyszukiwarkach internetowych: zmiany@ największy w Polsce katalog szkół- ponad 1 mln użytkowników miesięcznie Nauczycielu! Bezpłatne, interaktywne lekcje i testy oraz prezentacje w PowerPoint`cie --> (w zakładce "Nauka"). Podczas zajęć stosujemy alternatywne i wspomagające metody komunikacji adekwatnie do potrzeb naszych uczniów. Gesty są naturalnym sposobem komunikacji. Używają ich zarówno osoby mówiące, jak i osoby z dysfunkcją w tym zakresie. Wiele gestów jest naturalnych, pojawiają się spontanicznie lub są uwarunkowane kulturowo jak np. tak (kiwnięcie głową), nie (kręcenie głową), do widzenia. Makaton – gesty/znaki graficzne. Jest to opracowany system gestów – uproszczony i w miarę możliwości dostosowany do potrzeb użytkowników. Wiele z gestów jest gestami naturalnymi. Jednak dzięki rozpowszechnieniu systemu osoba niemówiąca ma możliwość porozumiewania się w taki sam sposób w wieloma osobami w różnych miejscach – w przedszkolu, w szkole, w domu, itd. Makaton to również system znaków graficznych: czarny rysunek na białym tle, łatwy do narysowania, schematyczny, podpis nad obrazkiem. Picture Communication Symbols (PCS) : jest zbiorem prostych rysunków oznaczających podstawowe słowa niezbędne do codziennego porozumiewania się. Są to czasowniki, rzeczowniki, przyimki, zaimki, przymiotniki. Symbole PCS są bardzo proste, wręcz symboliczne, powinny być podpisane. Piktogramy: biały symbol na czarnym tle, często wybierany w komunikacji z osobami słabowidzącymi, podpis nad obrazkiem Fotografia: fotografie osób, przedmiotów bliskich dziecku używane najczęściej na początkowych etapach wprowadzania komunikacji lub obok innego systemu obrazkowego Komunikatory: są to urządzenia niezależne od komputera, które mają za zadanie wspomóc komunikację, nagrywa się na nie wiadomości (słowa, zdania), które można następnie odtworzyć poprzez naciśnięcie przycisku. Każdy komunikat może być odtwarzany dowolną ilość razy. Komunikatory mogą zawierać od jednej po kilkaset wiadomości. Specjalistyczne oprogramowanie wspomagające komunikację: stanowi oddzielną grupę pomocy dla osoby niemówiącej, jest zainstalowane na komputerze, tablecie, telefonie. Baza symboli oprogramowania sprawiają, że są one dostępne również dla osób nie potrafiących czytać i pisać, natomiast syntezator mowy pozwala osobie niemówiącej na głośne wyrażanie swoich emocji, potrzeb, opinii, akceptować lub negować, a także proponować własne rozwiązania. Bogate funkcje programów wspomagających komunikację pozwalają na przygotowywanie indywidualnych plansz edukacyjnych, zadaniowych wspomagających naukę czytania, pisania, rozróżniania i nazywania przedmiotów, kształtów, kolorów, odgłosów. PECS– system funkcjonalnego porozumiewania osób z autyzmem opracowany przez Pyramid Approach to Education.

zajęcia rozwijające komunikowanie się w szkole specjalnej